9 miesięcy samotności

Bajka się skończyła. Dziewięć miesięcy to za długi okres by utrzymać koncentrację mężczyzny.  A Ty kobieto - nie masz wyjścia. Musisz wytrwać w tym stanie.  Sama. 

On na pytania innych "jak się czuje Madzia?" odpowiada "dobrze". I pewnie sam jest o tym przekonany.  Bo przecież nie leżę już w szpitalu,  oddycham samodzielnie i czasem z bezsilności patrzenia na cztery ściany wyjdę na spacer albo do ludzi. A to, że ciąża jest zagrożona, wyniki moich badań skaczą napędzając kołowrotek stresu, Mała jest 'coraz niżej', głowa eksploduje mi od czekania, to już wątki niewpisujące się w męską historię o cudownym stanie błogosławionym.  

Na początku było chuchanie, dbanie, wspólne chodzenie do lekarza, ekscytacja każdym ruchem, wspólne spacery dla zdrowotności i długie rozmowy. A teraz coraz częstsze wychodzenie na wieczorne spotkania z kumplami, nocne imprezy do białego rana, wypady poza miasto na zajawkowe popołudnia i weekendy. YOLO! Przecież zapełniłem lodówkę zwierzyną, telefon mam przy sobie - przetrwa. A losy ludzkości?!? nie wiadomo! Trzeba omówić ważne tematy w klubie frywolnego kawalera i przygotować się przed nadchodzącą wojną (czytaj dziecko w domu). 

A ja siedzę sama gadając do psa, wieczorami wtulając sie w rogala emitującego męskie udo i modląc się, żeby jeszcze nie urodzić. Paraliżuje mnie myśl, że poród może się zacząć kiedy jestem sama w domu. Niby wiem, co i jak. Ale obawiam się,  że nie będę potrafiła mu wybaczyć, że zostawił mnie samą. To powinien być nasz wspólny moment szczęścia, a nie chwile złości i rozgoryczenia. A poza tym, chwila, chwila - sama zaszłam w ciążę?!? Czemu cudowne zapylenie dotyka tylko płeć żeńską?!?

Ostatnio dochodzę do wniosku, że ciąża to czas samotności dla kobiety. Z jednej strony jesteś w centrum zainteresowania, a z drugiej strony nikt nie ma bladego pojęcia,  co skrywa się w Twoim umyśle i ciele. Pod sercem nosisz skarb, otaczają Cię dobrzy i troskliwi ludzie,  a i tak z "ciążą" jesteś sama. 

To Ty musisz wyrzec się większości przyjemności ze swojego życia. 

To Ty przechodzisz burzę hormonów, która opanowuje Twoje ciało i umysł.  

To Ty tylko wiesz o swoich przykrych dolegliwościach, które powodują, że czujesz się niekomfortowo, często zawstydzona, obolała i bezsilna. 

To Tobie wywraca sie całe dotychczasowe życie. 

Wkoło wszyscy mówią,  że promieniejesz, a w głębi duszy masz ochotę wyrzucić z siebie wszystko: 

"nie! nawet nie wiesz jak mi jest źle!". 

To podobno typowe dla trzeciego trymestru. Głowa przepełniona jest czarnymi myślami. Chodzisz pełna obaw i lęku. Znowu chce Ci się ciągle spać, wracają dolegliwości pierwszego trymestru, dodatkowo doskwierają Ci rzeczy,  o których do tej pory tylko czytałaś w książkach i myślałaś "to na bank mnie ominie!", Twoje ciało nie jest już Twoje, bo nastąpiła inwazja małego kosmity, który przejął pełne dowodzenie. Jesteś już zmęczona i zniecierpliwiona. Chcesz się wygadać, ale też nie chcesz zanudzać innych, a poza tym większość tematów jest zbyt osobista i wstydliwa. W sumie to nawet nie czujesz się na siłach, żeby wyjść do roześmianych ludzi cieszących się słońcem,  pijących zimne piwko i wspominających wczorajszą imprezę. 

Bo Ty wypadłaś już z obiegu.  

Żyjesz w innym świecie.  

Myślisz głównie o zbliżającym się porodzie i chlipiesz w poduszkę, że nikt inny Cię nie rozumie...nawet ojciec Twojego dziecka, który zaczął znów żyć w równoległym świecie - pozaciążowym. A ta przygoda ciągle trwa i nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że nabiera rozpędu.